آن ماه كه دختر حسن بود

معصومه و زُبده زمن بود



معصومه و زُبده زَمن بود

معصومه و زُبده زَمن بود [1] .



تاريخ پر فراز و نشيب اسلام، بزرگان بسياري را به عالم انسانيّت شناسانده است. اين بزرگان كه در منظر اهل معرفت، قدر و منزلتشان روشن است؛ فرزانگان و پرچمداران هدايت و راستي اند؛ كساني كه از سرچشمه جوشان معرفت اهل بيت(ع) سيراب شده اند.

آنان كه در سپيده هاي سحر، زمزمه معرفتشان عرشيان را شيفته خلوص و صفايشان مي نمود و در خلوت شبهاي تارِ زندگي، اوج رضا و معنويتشان ملائكه را به تحسين وا مي داشت و شبانگاهان مزرعه خلوصشان را با اشك آبياري مي كردند. آنان كه گرد مكروهي نگشته و در چشمه ي زمزم معرفتشان صدها كرامت جوشيده است.

از جمع زنان، شخصيتهايي وجود دارد كه درخشش معنويتشان در سراسر تاريخ اسلام پرتو افكنده است.

يكي از اين فرزانگان دختر امام مجتبي(ع) همسر امام سجاد(ع) و مادر امام باقر(ع) است.

اين بانوي كريمه، كه تلألؤ معنويت او در طول تاريخِ اسلام نورافشاني كرده است، از خاندان پاك رسالت و عصمت است. و در شرافت و حياء و عفت سرآمد زنان عصر خود بوده است. براي او اوصافي همچون: فاضله، عالمه، صالحه، صديقه، پارسا و پرهيزگار شمرده اند.

اين ريحانه امام حسن مجتبي(ع) صاحب مقامات معنوي و كرامات بوده است. به گونه اي كه با اشاره دستش ديوارِ در حال ريزش بين زمين و آسمان معلق ماند. مقام والاي او آن چنان است كه تا مرز عصمت پيش رفته است و نسبتي اين چنين شايسته دارد:

دختر، همسر و مادر امام؛ كساني كه آيه تطهير [2] در شأن و مقامشان نازل شده است. در خانه هايي زندگي مي كرده كه اهل آن، در عبادت، از برگزيدگان خلق بوده اند. [3] .

و از جهتي اين بانوي بزرگوار، مصداقِ «ارْحام مطَهَّره» است كه در زيارت وارث وارد شده است.