مادر گرامي امام محمد باقر(ع) زني نمونه و ممتاز و صاحب كرامت بود. كرامت در لغت به بزرگي، عزّت و بزرگواري معني شده است و در اصطلاح امر خارق العاده اي است كه خداوند جهت گراميداشت دوستان خاصّ و خالص خويش به آنان اعطاء نموده و فرق آن با معجزه آن است كه معجزه براي اثبات نبوت يا امامت است ولي كرامت چنين نيست. [1] .

كرامتِ بزرگي كه از اين بانوي بزرگوار صادر شده، شگفت انگيز و شنيدني است. امام محمد باقر(ع) فرزند شايسته آن بانوي با شرافت مي فرمايد:

«كانَتْ اُمِّي قاعِدَةً عِنْدَ جِدارٍ فَتَصَدَّعَ الجِدار وَ سَمِعْنا هِدِّةً شَديْدةً فَقالَتْ بِيَدِها: لا وَ حقَّ المُصْطَفي ما اَذِنَ اللّه ُ لَكَ فِي السُّقُوطْ، فَبَقِيَ مُعَلَّقا فِي الْجوِّ حَتّي جازَتْهُ، فَتَصَدَّقَ أبي عَنْها بِمَائَة دِيْنارٍ؛ [2] .

مادرم كنار ديواري نشسته بود، ناگاه ديوار شكاف برداشت و صداي مهيبي به گوش رسيد، مادرم با دستش اشاره كرد و گفت: نه، به حقّ مصطفي. خداوند به تو اجازه فرو افتادن ندهد. پس ديوار در هوا معلق ماند، تا آنگاه كه از كنار آن گذشت. پس پدرم (امام سجاد(ع)) [3] به سبب دفع آن خطر، صد دينار صدقه داد.»