امام صادق(ع) درباره مادران ائمه(ع) فرموده اند: چون يكي از مادران ائمه(ع) به يكي از ايشان حامله شود، در تمام آن روز بر او سستي و فتوري حاصل مي شود مانند غش. پس مردي را در خواب مي بيند كه او را بشارت مي دهد به فرزندي دانا و بردبار، چون از خواب بيدار مي شود از جانب راست خود و از كنار خانه صدايي مي شنود كه مي گويد:

حامله شدي به بهترين اهل زمين و بازگشت تو به سوي خير و سعادت است و بشارت باد تو را به فرزندي بردبار و دانا. در اين ايام صداي ملائكه را در خانه ي خود بسيار مي شنود. [1] .

با اين توصيف، مادران ائمه(ع) از جمله «امّ عبدالله » داراي مقامي بوده كه لااقل در ايام حمل امام باقر(ع) صداي ملائكه را مي شنيده است و اين ويژگي مصداق مُحدَّثه بودن است. «محدَّثه كسي است كه صداي فرشتگان را مي شنود، ولي او را نمي بيند».

اگر اين تعريف براي محدَّثه بودن كافي باشد اين بانوي گرانقدر در زمره «محدَّثين» خواهد بود.