يكي از حوادث مهم زندگي پرافتخار پيشواي پنجم، مسافرت آن حضرت به شام مي باشد.

هشام بن عبدالملك، كه يكي از خلفاي معاصر امام باقر (عليه السلام) بود، هميشه از محبوبيت و موقعيت فوق العاده امام باقر بيمناك بود و چون مي دانست پيروان پيشواي پنجم، آن حضرت را امام مي دانند، همواره تلاش مي كرد مانع گسترش نفوذ معنوي و افزايش پيروان آن حضرت گردد.

در يكي از سالها كه امام باقر (عليه السلام) همراه فرزند گرامي خود «جعفر بن محمد (عليه السلام)» به زيارت خانه خدا مشرف شده بود، هشام نيز عازم حج شد. در ايام حج، حضرت صادق (عليه السلام) در مجمعي از مسلمانان سخناني در فضيلت و امامت اهل بيت (ع) بيان فرمود كه بلافاصله توسط ماموران به گوش هشام رسيد. هشام، كه پيوسته وجود امام باقر (عليه السلام) را خطري براي حكومت خود تلقي مي كرد، از اين سخن بشدت تكان خورد، ولي - شايد بنا به ملاحظاتي - در اثناي مراسم حج متعرض امام (ع) و فرزند آن حضرت نشد، لكن به محض آنكه به پايتخت خود (دمشق) بازگشت به حاكم مدينه دستور داد امام باقر (عليه السلام) و فرزندش جعفر بن محمد را روانه شام كند.امام ناگزير همراه فرزند ارجمند خود مدينه را ترك گفته وارد دمشق شد. هشام براي اينكه عظمت ظاهري خود را به رخ امام بكشد، و ضمناً به خيال خود از مقام آن حضرت بكاهد، سه روز اجازه ملاقات نداد! شايد هم در اين سه روز در اين فكر بود كه چگونه با امام (ع) روبرو شود و چه طرحي بريزد كه از موقعيت و مقام امام (ع) در انظار مردم كاسته شود؟!