گام مهم ديگري كه امام باقر (عليه السلام) در راستاي تحكيم بنيادهاي اجتهاد برداشتند، اين بود كه به شاگردان برجسته ي خود كه آشنايي كامل به اصول و مبادي فقه و اجتهاد داشتند، دستور داد كه فتوا دهند تا بدين وسيله راه اجتهاد در فقه، هر چه بيشتر براي شيعه هموار گشته و از سويي، بستري مناسب براي مرجعيت ياران فقيه خود و نيز رجوع مردم كه گاه دسترسي به امام ندارند، به آنان فراهم شود. از جمله افرادي كه از سوي امام باقر (عليه السلام) مأموريت مستقيم مبني بر فتوا دادن يافت، «ابان بن تغلب» مي باشد. امام باقر (عليه السلام) آشكارا به او فرمود: «اجلس في المسجِد و أفتِ للنّاس فَإنّي أُحِبُّ أن يُري في شيعَتي مِثلُكَ»؛ در مسجد مدينه بنشين و براي مردم فتوا صادر كن. همانا كه من دوست دارم بين شيعيانم [بسيار] مانند تو ديده شود. [1] .

حتي در روايت ديگري كه به سند معتبر «مسلم بن ابي حبة» وارد شده است، آمده كه راوي مي گويد: نزد امام صادق (عليه السلام) رفتم و [لحظاتي] در خدمت ايشان بودم. هنگامي كه خواستم برخيزم و بروم، ضمن خداحافظي، به امام عرض كردم: دوست دارم [دانش و بينش] مرا زياد گرداني. امام فرمود: «أيتِ أبانَ بن تَغلِب فَإنّه قَد سَمِعَ مِنّي حَديثاً كثيراً فَما رَوي لَكَ فَأروهُ عَنّي»؛ نزد ابان بن تغلب برو كه او سخنان بسياري از من شنيده است و او چيزي از من روايت نمي كند، مگر آن چه را خودم برايش گفته ام. [2] .