«جاروديه» يكي از فرق «زيديه» است كه رهبري آن را «ابو الجارود زياد بن منذر سرحوب» به عهده داشت. او از شاگردان امام باقر عليه السلام بود. نابيناي مادر زاد بود و لقب سرحوب را امام باقر عليه السلام به او داد كه نام شيطاني نابيناست و در درياها زندگي مي كند. از اين رو، نام ديگر اين فرقه را «سرحوبيه» نيز گفته اند. آنان پس از شهادت امام حسين عليه السلام امامت را در فرزندان او و امام حسن عليه السلام مي دانند و هر كه از فرزندان آن دو امام به پا خيزد و قيام كند، پيروي اش را در مقام امام، واجب مي دانند.

امام باقر عليه السلام در دوران زندگاني خود، هر گاه ابوالجارود را مي ديد او را ارشاد مي كرد و شيعيان را از نزديك شدن به او باز مي داشت و مي فرمود: «او شيطاني نابيناست. او كور چشم و كوردل است». بين او و امام مناظره اي بر سر امامت فرزندان امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام درگرفت كه تاريخ گوياي آن است.