دوره خلافت عمر بن عبدالعزيز دوراني بود كه كمتر در حق اهل بيت عليهم السلام ظلم شد. او نسبتا دادگرد بود و پس از رسيدن به حكومت طي بخشنامه اي به استانداران و نمايندگان حكومت دستور داد كه جبران ظلم هاي گذشته را بنمايند چرا كه آن ها در صدد اجري حق و رفتار ملايم و عمل نيك با مردم نبوده و جان مردم را بر لب رسانده بودند. وي فرمان داد كه هيچ كس حق ندارد كسي را پيش از مشاوره با من كيفر كند. [1] او به مبارزه با فساد پرداخت؛ اسب ها و مركب هاي دربار خلافت را به مزايده علني گذاشت، اموال و دارائي ها و مستغلات و لباس هاي سليمان بن عبدالملك را به مبلغ بالغ بر بيست و چهار هزار دينار فروخت و به همسرش دستور داد تمام جواهرات و اموال و هداياي گرانبهائي كه پدر و برادرش از بيت المال به او بخشيده بودند را بفروشد و همه آن ها را به بيت المال برگرداند و اگر اين كار را نكند خانه او را ترك كند. [2] و اموال عمومي كه بني اميه و عموزادگانش از بيت المال تصاحب كرده بودند به بيت المال برگرداند و اموالي كه از مردم به زور گرفتند با قاطعيت از آن ها گرفت و به صاحبان آن ها تحويل داد و دست آنها را تا حد زيادي از مال و جان مردم كوتاه كرد. [3] .

بني اميه او را تهديد كردند كه بر ضد تو شورش مي كنيم و حكومت تو را واژگون مي كنيم، او مي گفت: غير از حساب قيامت از چيز ديگري نمي ترسم. [4] او در مبارزه با فساد بهترين راه را انتخاب كرد؛ كار را از خانه خود آغاز كرد و بعد از دستگاه خليفه قبلي و بعد شعاع مبارزه را افزايش داد.