او از بزرگان و راويان احاديث ائمه عليهم السلام بود و احاديث بسياري از امام باقر (ع) روايت كرده است كه در كتاب هاي معتبر حديثي يافت مي شود. [1] در مورد او نيز ستايش هاي گوناگوني از امام باقر (ع) و امام صادق (ع) وجود دارد.

«عبدالله بن ابي يعفور» مي گويد:

«نزد امام صادق (ع) رفتم و گفتم: ما نمي توانيم هر ساعت شما را ملاقات نماييم و امكان دسترسي به شما [براي پاسخ به پرسش هايي كه داريم] برايمان وجود ندارد و گاه برخي از من پرسش هايي مي كنند كه پاسخ همه آنها را نمي دانم [تكليف ما چيست؟] امام فرمود: چرا سراغ محمد بن مسلم ثقفي نمي رويد؟ همانا او [احاديث] بسياري از پدرم شنيده و نزد او فردي قابل اطمينان و احترام بوده است». [2] .

امام باقر (ع) درباره اش مي فرمود: «در شيعيان ما كسي فقيه تر از محمد بن مسلم نيست». [3] .

او مدت چهار سال در مدينه سكنا گزيد و همه روزه در محضر نوراني امام باقر(ع) حاضر مي شد و پاسخ پرسش هاي خويش را مي شنيد و درس مي آموخت. [4] وي در مدت عمر خويش، سي هزار حديث از امام باقر (ع) و شانزده هزار حديث از امام صادق (ع) شنيد و آنها را روايت كرد [5] كه قسمتي از آنها به دست ما رسيده است. هم چنين او در بين مردم به عبادت بسيار، مشهور بود و از پرستش گران راستين زمان خود به شمار مي آمد. [6] او به سال 150 هجري قمري در كوفه بدرود حيات گفت. [7] .