او از بزرگان روزگار خويش و فقيهي ماهر بود و نزد امام باقر (ع) جايگاهي ويژه داشت و نيز داراي كتابي بود كه برخي از دانشمندان بعد از او، از آن روايت كرده اند. [1] .

«ابو عبيدة حذاء» مي گويد:

«از امام صادق شنيدم كه فرمود: زراره، ابو بصير، محمد بن مسلم و بريد از كساني هستند كه خداي بزرگ در مورد آنان مي فرمايد: (وَالسّابِقونَ السابِقونَ اُولئِكَ المُقَربُونَ) [2] (واقعه: 10و11)».

امام صادق (ع) در روايتي ديگر مي فرمايد:

«هيچ كس به اندازه زراره، ابوبصير، محمد بن مسلم و بريد بن معاويه ياد ما را زنده نگاه نداشت و احاديث پدرم را احيا نكرد. اگر اينها نبودند كسي تعاليم دين و مكتب پيامبر (ص) را گسترش نمي داد. اينان پاسداران دين و امينان پدرم بودند كه بر پاسداري از حلال خدا و حرام او كمربستند. آنان هم در دنيا به ما نزديك بودند و هم در آخرت با مايند». [3] .

او در دوران امامت امام صادق (ع) زندگي را فرو گذاشت و در خاك آرميد. [4] .

در اين ميان، بزرگان ديگري چون؛ «جابر بن يزيد جعفي»، «حمران بن اعين»، «هشام بن سالم»، «فضيل بن يسار»، «ابان بن تغلب»، و بسياري ديگر از بزرگان و فرهيختگان [5] اين عصر را نيز مي توان نام برد.