از ديگر تلاش هاي چشم گير امام در راستاي نشر تعاليم اسلامي، مرجعيت عملي امام در پاسخگويي به مسايل فقهي مردم بود. «ابو حمزه ثمالي» مي گويد:

«نزد امام باقر (ع) در مسجد پيامبر (ص) نشسته بودم كه مردي نزد من آمد و سلام كرد و پرسيد: كيستي اي بنده خدا؟ گفتم: از كوفيان هستم، چه مي خواهي؟ گفت: آيا ابا جعفر را مي شناسي؟ گفتم: بله، كارت با او چيست؟ گفت: چهل مسئله آماده كرده ام و در پي جواب آنم تا بدانم به كدام بايد عمل كنم... در اين هنگام، امام وارد شد؛ در حالي كه جماعتي از اهل خراسان و ديگر استان ها همراه وي بودند و در مورد مسايل حج از امام مي پرسيدند. آن مرد نيز نزديك امام نشست و پرسش هاي خود را مطرح كرد و پاسخ گرفت». [1] .

همچنين، بسياري از دانشمندان چون «قتادة بن دعامة»، «طاووس يماني» و «عاصم بن عمر»، هر گاه حضرت را مي ديدند براي پاسخ گرفتن پرسش هاي خود از لحظات بهره مي جستند و در هر حالي از امام سؤال مي كردند. نمونه هاي زيادي از اين گونه گفت وگوها و پرسش و پاسخ ها در تاريخ آمده است. [2] .