يكي از فعاليت هاي بارز امامان در زمينه نشر تعاليم ديني و آموزه هاي بلند عرفاني، بهره گيري از زبان نيايش براي اشاعه فرهنگ ارتباط با خدا در تمامي حالات زندگي است. آنان در هنگامي كه جامعه را امواج متلاطم فساد و تباهي، زورگويي و زر سالاري و خفقان و اسلام ستيزي در نورديده بود، با خداي خويش راز و نياز مي كردند و براي بيان بخشي از عقايد و فرهنگ اسلامي از دعا بهره مي گرفتند و در سنگر دعا، مردم را به توجه بيشتر به پروردگار و مبارزه با زورگويان فرا مي خواندند. هر چند مقصود اصلي آنان در اين نيايش، بندگي و پرستش خداي بزرگ بود، با توجه به تعابيري كه در نيايش آنها وجود دارد از لابه لاي آن، مفاهيمي چون خلافت اهل بيت عليهم السلام، عدم سكوت در برابر ظلم و... را نيز مي توان دريافت.

در بيشتر ادعيه، جمله صلوات بر محمد و آل محمد (ص) به چشم مي خورد و اين در حالي است كه دشنام به اهل بيت عليهم السلام به ويژه اميرالمؤمنين (ع) سكه رايج حكمرانان وقت شده و آيات خدا به دست فراموشي سپرده شده بود. امام باقر (ع) در نيايشي براي دريافت خواسته هاي خود از خدا، چنين مي فرمايد:

«... پروردگارا، تو را به تمامي نام هايت مي خوانم كه آنها را خود ناميدي و يا در كتابت فرو فرستادي و يا آنها را بر برخي از بندگانت فرا آموختي كه بر محمد (ص) و خاندان او درود فرستي و قرآن را بهار قلبم قرار دهي و آن را نور چشمم و وسيله از بين بردن غم هايم قرار دهي». [1] .

امام در ديگر دعاهاي خود افزون بر اين مسايل، اعتقادات درست اسلامي را در زمينه يگانه پرستي، خدا محوري، رسالت، بازگشت به سوي خدا، وسوسه هاي شيطان و... نيز بيان مي كردند. [2] .