بسم الله الرحمن الرحيم

امام ابو جعفر،باقر العلوم،پنجمين پيشواي ما،جمعه ي نخستين روز ماه رجب سال پنجاه و هفت هجري در شهر مدينه چشم به جهان گشود. [1] او را«محمد» ناميدند و «ابو جعفر» كنيه و «باقر العلوم» يعني «شكافنده ي دانشها» لقب آن گرامي است.

به هنگام تولد هاله اي از شكوه و عظمت نوزاد اهل بيت را فرا گرفته بود، و همچون ديگر امامان پاك و پاكيزه به دنيا آمد.

امام باقر (ع) از دو سو-پدر و مادر-نسبت به پيامبر و حضرت علي و زهرا عليهم السلام مي رساند، زيرا پدر او امام زين العابدين فرزند امام حسين، و مادر او بانوي گرامي «ام عبد الله» [2] دختر امام مجتبي عليهم السلام است.

عظمت امام باقر (ع) زبانزد خاص و عام بود، هر جا سخن از والايي هاشميان و علويان و فاطميان به ميان مي آمد او را يگانه وارث آن همه قداست و شجاعت و بزرگواري مي شناختند و هاشمي و علوي و فاطميش مي خواندند.

راستگوترين لهجه ها و جذاب ترين چهره ها و بخشنده ترين انسانها برخي از ويژگيهاي امام باقر عليه السلام است.

گوشه اي از شرافت و بزرگواري آن گرامي را در گزارش زير مي خوانيم:

پيامبر (ص) به يكي از ياران پارساي خود «جابر بن عبد الله انصاري» فرمود.اي جابر!تو زنده مي ماني و فرزندم «محمد بن علي بن الحسين بن علي بن ابيطالب» را كه نامش در تورات «باقر» است در مي يابي،بدان هنگام سلام مرا بدو برسان.

پيامبر در گذشت و جابر عمري دراز يافت - و بعدها روزي به خانه ي امام زين العابدين آمد و امام باقر را كه كودكي خرد سال بود ديد، به او گفت:پيش بيا...امام باقر (ع) آمد.

گفت:برو...

امام باز گشت.جابر اندام و راه رفتن او را تماشا كرد و گفت:به خداي كعبه سوگند آيينه ي تمام نماي پيامبر است.آنگاه از امام سجاد پرسيد اين كودك كيست؟

فرمود:امام پس از من فرزندم «محمد باقر» است.

جابر برخاست و بر پاي امام باقر بوسه زد و گفت: فدايت شوم اي فرزند پيامبر (ص)،سلام و درود پدرت پيامبر خدا (ص) رابپذير چه او ترا سلام رسانده است.

ديدگان امام باقر پر از اشك شد و فرمود:سلام و درود بر پدرم پيامبر خدا باد تا بدان هنگام كه آسمانها و زمين پايدارند و بر تو اي جابر كه سلام او را به من رساندي. [3] .