امام گرامي باقر العلوم،هفتم ذيحجه ي سال 114 هجري در پنجاه و هفت سالگي در زمان ستمگر اموي «هشام بن عبدالملك» مسموم و شهيد شد،در شامگاه وفات به امام صادق عليه السلام فرمود:«من امشب جهان را بدرود خواهم گفت،هم اكنون پدرم را ديدم كه شربتي گوارا نزد من آورد و نوشيدم و مرا به سراي جاويد و ديدار حق بشارت داد»

ديگر روز تن پاك آن درياي بيكران دانش خدايي را در خاك بقيع كنار آرامگاه امام مجتبي و امام سجاد عليهماالسلام به خاك سپردند،سلام خدا بر او باد [1] .

و اينك در نشيب پايان موجي از دانش آن گرامي را در سخنان زير به تماشا بنشينيم:

دروغ خرابي ايمان است [2] .

مؤمن،ترسو و حريص و بخيل نمي شود [3] .

حريص بر دنيا همچون كرم ابريشم است كه هر چه پيله را بر خود بيشتر بپيچد بيرون آمدنش مشكلتر مي شود [4] .

از طعن بر مؤمنان بپرهيزيد [5] .

برادر مسلمانت را دوست بدار و براي او آنچه براي خود مي خواهي بخواه و آنچه را بر خود نمي پسندي بر او نپسند [6] .

...اگر مسلماني براي ديدار يا حاجتي به خانه ي مسلماني بيايد و او در خانه باشد و اجازه ي ورود به او ندهد و خود نيز به ديدار او بيرون نيايد،پيوسته اين صاحب خانه در لعنت خدا خواهد بود تا آنگاه كه يكديگر را ملاقات كنند [7] .

همانا خداوند با حيا و بردبار را دوست مي دارد [8] .

آنكه خشمش را از مردم باز دارد خداوند عذاب قيامت را از او باز دارد [9] .

آنانكه امر به معروف و نهي از منكر را عيب مي دانند بد مردماني هستند [10] .

همانا خداوند بنده اي را كه دشمن داخل خانه ي او شود و او با وي مبارزه نكند دشمن دارد [11] .

«پايان»