هميشه به ياد خدا بود، در همه حال نام خدا بر لب داشت، [1] نماز زياد مي خواند [2] و چون سر از سجده بر مي داشت. سجده گاهش از اشك چشمش تر شده بود. [3] .

امام صادق [4] فرمود:پدرم در مناجات شبانه اش مي گفت:«خدايا، فرمانم دادي نبردم، نَهْيَمْ كردي، اطاعت نكردم، اكنون بنده ات، نزد تو آمده و عذري ندارم». [5] .

آنگاه كه به سفر حج مي رفت، چون به حرم مي رسيد، غسل مي كرد، كفشهايش را در دست مي گرفت و مسافتي را پياده مي رفت. [6] و چون وارد مسجد الحرام مي شد به كعبه نگاه مي كرد و با صداي بلند مي گريست، غلامش أفلح مي گويد:با امام باقر حج گزاردم، چون وارد مسجدالحرام شد، به «بيت» نگاه كرد و گريست تا آنكه صدايش بلند شد، گفتم:«فدايت شوم، مردم به شما نگاه مي كنند، آهسته تر گريه كنيد»، فرمود:«واي بر تو اي افلح، چرا گريه نكنم، شايد خداوند از رحمت به من نگاه كند، و فرداي قيامت بدين سبب، نزدش رستگار شوم». [7] حتي در شب وفاتش، مناجات شبانه اش را ترك نكرد. [8] چون غمگين مي شد، زنان و كودكان را جمع مي كرد، او دعا مي كرد و آنها آمين مي گفتند. [9] .