امـامـان عـليـه السـلام بـا شـاعـران دوگـونـه بـرخـورد داشـتـنـد. درمـقابل شاعراني كه به دربار خلفا نزديك مي شدند وآنان را مدح مي كردند، موضع انتقادي وتوبيخي مي گرفتند و شاعراني را كه سروده هايشان در دفاع از حق بود تمجيد مي كردند و صله هاي بسيار مي دادند. درزندگي امام باقر عليه السلام شاهد هر دو برخورد هستيم . كُثَيِّر عـَزَّه .(185) از شـارعـان شـيـعـي نـامـداري بـود كـه بـه اهل بيت علاقه مند و مداح و ثناگوي آنان بود. نوشته اند روزي همراه امام باقر عليه السلام مي رفـت در حـالي كـه او سـوار و امـام (ع ) پـيـاده بـود. فـردي كـه او را درايـن حال ديد به انكار گفت : آيا درحالي كه ابوجعفر(ع ) پياده است ، سواره مي روي ؟

كـثـيـر جواب داد: امام مرا به سوار شدن امر فرمود واگر اطاعت امر امام كنم و سوار باشم بهتر است از اينكه اطاعت نكنم و پياده بمانم ..(186)

ايـن جـواب كـثـيـر دلالت بـر درجـه اطـاعـت او از امـام دارد. بـني مروان نسبت به كثير احترام زياد قـائل بـودنـد و كـثـيّر نيز گاهگاهي براي دريافت جوايز، آنان رامدح مي كرد. روزي امام وي را تـوبـيـخ كـرد و فـرمـود: آيـا گـمـان مـي كـنـي شـيـعـه مـا هـسـتـي وحـال آنـكـه آل مـروان را مـدح مي گويي ؟ كثير عذر آورد وتوضيح داد كه من در مدح خود آنان را بـه حـيـوانـات بـدبـو وجمادات و مثل آن تشبيه مي كنم و درحقيقت آنان را مسخره مي كنم و امام نيز توجيه وي را پذيرفت ..(187)

اين نمونه از برخورد تند وتوبيخ آميز امام با شاعري است كه به مدح ستمگران پرداخته است . از آن طرف برخوردهاي محبت آميز، دعاها و صله هاي فراوان امام را نسبت به (كُميت اسدي ) شاعر مـتـعـهـد شـيـعـي مـي بـينيم . يك بار در (ايام البيض ).(188) ـ با اينكه شعر خواندن درآنـهـا كـراهـت دارد ـ كـمـيـت بـر امـام وارد شـد و شـعـري در رثـاي شـهـداي كـربـلا خـوانـد. امام واهل خانه اش به شدت تحت تاثير قرار گرفته و گريه كردند و امام براي كميت دعا كرد كه : خدايا گناهان گذشته و آينده كميت را بيامرز..(189)

و وقـتـي كـه قصيده ميميه معروف و مفصل خود (من لقلب متيمٍ مستهامٍ...) را برامام باقر خواند، امام رو به قبله ايستاد و سه بار فرمود: خدايا بركميت رحمت آور واو را بيامرز.

بعد امام به كميت فرمود: ( اين صدهزار (درهم ) رااز خانواده ام براي توجمع كرده ام ) ولي كميت نپذيرفت و فقط براي تبرك از امام پيراهني طلبيد..(190)

اخبار بخششهاي امام (ع ) به كميت فراوان است كه به همين بسنده مي كنيم .