در روايتي از امام صادق عليه السلام، هفت نفر به عنوان افراد فرصت طلب و دروغگو معرفي شده اند. (مغيرة بن سعيد، بيان، صائد، حمزة بن عماره بربري، حارث شامي، عبدالله بن عمر بن حارث، و ابوالخطاب) [1] امام باقر عليه السلام به افشاگري عليه آنان و لعن و نفرينشان مي پرداخت. امام عليه السلام مي فرمودند: «مغيره مانند بلعم است كه خداوند در حق او فرمود: «الذي آتيناه آياتنا فانسلخ منها فاتبعه الشيطان فكان من الغاوين » ; [2] مغيرة قائل به جسم بودن خدا بود و سخنان غلوآميز درباره ي امام علي عليه السلام مي گفت.» همچنين امام باقر عليه السلام درباره ي بيان فرمودند: «خداوند لعنت كند بيان را; زيرا برپدرم دروغ مي بست...» [3] .

وي به الوهيت امام علي و حسن و حسين عليهم السلام و محمد بن حنفيه و ابوهاشم (فرزند محمد بن حنفيه) قائل بود و خود را مصداق آيه «هذا بيان للناس » مي دانست. [4] .

ابومنصور عجلي، از ديگر غاليان بود كه پيرواني گردآورد و امام باقر عليه السلام به طور رسمي او را طرد كرد. پيروان او با نام «منصوريه » يا «كسفيه » مشهور شدند. پس از وفات آن حضرت، وي ادعا كرد امامت به او منتقل شده است. [5] .