يكي ديگر از شيوه هاي مبارزاتي آن حضرت اين بود كه مسلمانان را از وضع نابسامان و وحشتناك سياسي آن زمان آگاه مي ساخت و در مناسبتهاي مختلف، فساد و ظلم بني اميه را آشكار مي نمود و مردم را از داشتن كوچكترين مقامي در حكومت منع مي كرد.

«عقبة بن بشير اسدي » (يكي از شيعيان) نزد امام باقر عليه السلام آمد و گفت: «عريف » قبيله ما مرده است و افراد قبيله مي خواهند مرا جاي او برگزينند، نظر شما در اين مورد چيست؟ امام در جواب فرمودند: «فان كنت تكره الجنة وتبغضها فتعرف علي قومك؛ اگر از بهشت بدت مي آيد و آن را دوست نداري، عريف قوم خود باش». سپس فرمود: «ياخذ السلطان بامرء مسلم يسفك دمه فتشركهم في دمه وعسي ان لا تنال من دنياهم شي ء؛ حاكم، مسلماني را گرفته و خون او را مي ريزد و تو در خون او شريك آنان خواهي بود و چه بسا از دنيايشان هم چيزي به دستت نيايد».

آن حضرت حتي در برخي اوقات مسلمانان را به اعتراض بر حكام تشويق مي نمودند. در روايتي از ايشان نقل شده كه فرمودند: «من مشي الي سلطان جائر فامره بتقوي الله ووعظه وخوفه كان له مثل اجر الثقلين من الجن والانس ومثل اجورهم؛ كسي كه نزد سلطان ظالمي رود و او را به تقواي الهي دعوت كرده و موعظه نمايد و [از قيامت] بترساند، براي او پاداشي همچون پاداش جن و انس خواهد بود».