وصية الامام الباقر عليه السلام لبعض أبنائه، يا بني، اذا أنعم الله عليك نعمة فقل: الحمدلله، و اذا أحزنك أمر فقل: لا حول و لا قوة الا بالله، و اذا أبطأ عنك رزقك فقل: أستغفرالله [1] .

فرزندم! هرگاه خداوند نعمتي به تو داد، بگو: الحمدلله. و هر گاه امري ناراحتت كرد، بگو: لا حول و لا قوة الا بالله. و هر گاه روزي ات به كندي به دست مي رسد و در آن تأخير مي شود، بگو: استغفرالله.

بهترين راهنمايي ها را حضرت در قالب وصيت به يكي از فرزندانش مي فرمايد. در حقيقت، اين وصيت ضمن اين كه انسان را از مهلكه ها و گرفتاري ها نجات مي دهد و به انسان سكون و آرامش مي بخشد، او را به خدا نزديك مي كند و به مسايل معنوي گرايش مي دهد، و هميشه انسان را به ياد خدا مي اندازد، و اين از بهترين حالات زندگاني است كه در زندگاني اولياي خدا اين روش



[ صفحه 33]



ديده مي شود. هر پديده اي كه در زندگي آن ها به وجود مي آمد، آنان را به خدا نزديك تر مي كرد و زبانشان به ذكر و ياد خدا بيش تر مي گرديد.