عصر خلافت امام علي عليه السلام بود. آن حضرت در يكي از سفرها، از فاصله اي دور به طرف كوفه مي آمد. يكي از يهوديان (يا مسيحيان) نيز در همان راه حركت مي كرد و به سوي اطراف كوفه مي رفت، آن كافر به حضرت علي عليه السلام رسيد، ولي حضرت را نمي شناخت و آن ها با هم به سفر خودادامه دادند، تا بر سر دو راهي رسيدند كه يكي راه كوفه، و ديگري راه اطراف كوفه بود.

آن شخص ديد كه همسفرش (علي عليه السلام) به راه كوفه نرفت، بلكه در همان راه كه خودش حركت مي كرد، حركت نمود. از او پرسيد: مگر نگفتي كه من عازم كوفه هستم؟

امام علي عليه السلام فرمود: آري گفتم.

يهودي گفت: پس چرا به راه كوفه نرفتي و در اين راه با من مي آيي؛ با اين كه راه كوفه را مي داني؟

امام علي عليه السلام فرمود: اين كار براي نيكو پايان دادن به رفاقت است. هر انسان بايد رفيق راهش را، هنگام جدايي، تا چند قدم بدرقه كند؛ چرا كه پيامبر ما اين گونه به ما دستور داده است.

يهودي گفت: به راستي پيامبر شما، اين گونه دستور داده است؟

حضرت فرمود: آري.

يهودي گفت: پس مسلما هر كس از پيامبر شما پيروي كرده، براي اين كارهاي بزرگوارانه و اين خصلت هاي نيكو بوده كه از او



[ صفحه 56]



ديده است. در همين هنگام كه نور درخشان اسلام بر قلب يهودي تابيده بود، گفت: من تو را گواه مي گيرم كه بر دين تو هستم، و دين تو را پذيرفتم. آن گاه به همراه اميرالمؤمنين علي عليه السلام به سوي كوفه آمد. در كوفه آن حضرت را شناخت و فهميد كه وي خليفه ي مسلمانان و امير مؤمنان است؛ اسلام را پذيرفت و رسما مسلمانان شد [1] .