وصية اخري لولده الصادق عليه السلام

وصي الس الصادق عليه السلام أبوه، أبوجعفر عليه السلام وصية ظاهرة و نص عليه بالامامة نصا جليا، فروي محمد بن أبي عمير عن هشام بن سالم عن أبي عبدالله جعفر بن محمد عليه السلام قال: لما حضرت أبي الوفاة قال: يا جعفر أوصيك بأصحابي خيرا، قلت: جعلت فداك، والله لأدعنهم و الرجل منهم يكون في المصر فلا يسأل أحدا [1] .

هنگامي كه وفات امام باقر عليه السلام فرارسيد، به فرزندش امام صادق عليه السلام فرمود:اي جعفر! تو را وصيت مي كنم در مورد يارانم به خير و خوبي.



[ صفحه 62]



امام صادق عليه السلام مي فرمايد: گفتم قربانت گردم، به خدا قسم آن ها را به مقامي از علم مي رسانم كه هر مردي از آن ها در هر شهري باشد، محتاج به سؤال ازهيچ كس نباشد.

در تاريخ زندگاني حضرت امام محمد باقر عليه السلام، اين وصيت خيلي چشم گير و حايز اهميت مي باشد، زيرا طي آن فرزندش امام صادق عليه السلام را وصيتي آشكار نمود و طي آن وي را به جانشيني پيامبر عظيم الشأن عليه السلام منصوب كرد، سپس سفارش اصحاب و ياران را به وي فرمود. اين مسأله نيز اهميت فوق العاده اي دارد كه انسان با چه كسي همنشين و همراز و همسفر باشد.

وصيت امام باقر عليه السلام به امام صادق عليه السلام درباره ي اصحاب، نشان مي دهد كه بايد اين مجموعه از هم پاشيده نشود و قدر همديگر را بدانند، و براي همديگر ارزش قايل باشند، و از تفرقه و جدايي بپرهيزند؛ اگر چنين شد هيچ گاه شكست نمي خورد و دشمن نمي تواند در آنان نفوذ پيدا كند، زيرا «يدالله مع الجماعه» ؛ [2] دست خداوند متعال با جماعت است، و به قول معروف، با هم باشيم كه هميشه باشيم.