شخصي به حضور رسول خدا صلي الله عليه و آله آمد و عرض كرد: به من درسي بياموز.

پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: برو، ولي مراقب باش كه خشم و غضب نكني. آن شخص گفت: همين موعظه، مرا كافي است.



[ صفحه 117]



به سوي خانه ي خود رهسپار شد؛ ناگهان ديد جمعي از بستگان او از خانه بيرون آمده اند و مي خواهند بر سر موضوعي با گروه ديگري بجنگند. وقتي ديد خويشانش مسلح شده اند، او نيز سلاح خود را برداشت و به خويشانش پيوسيت. در اين وقت حساس، ناگهان سخن پيامبر صلي الله عليه و آله به يادش آمد كه فرمود: غضب نكن. فورا اسلحه اش را به كناري انداخت، سپس آرام آرام نزد گروه مقابل رفت و با زبان نرم و با ملايمت گفت: شما از قتل و مجروح كردن و نزاع چه فايده اي ديده ايد؟ شما نزد من آييد تا با صبر و حوصله مشكل را حل كنيم و هر چقدر مال و ثروت خواستيد، من ضامن مي شوم به شما بدهم.

اين سخن آرام، آن چنان در آن ها اثر نيك گذاشت كه بي درنگ گفتند: ما سزاوارتر هستيم كه اين كار را بكنيم و پيشقدم در نابودي نزاع شويم. در نتيجه، نزاع خاتمه پيدا كرد و جاي خود را به صفا و آرامش داد [1] .

به اين ترتيب، مي بينيم ملايمت در سخن و صبر و شكيبايي، خشم و غضب را دور مي كند و جاي خود را به صلح و صفا مي دهد.

از سخنان امام صادق عليه السلام است: شيطان، لشكري همچون غضب و زنان ندارد [2] .