روزي امام محمد باقر صلوات الله و سلامه عليه در جمع عده اي از دوستان و اصحاب خود فرمود:

من در حيرت و تعجب هستم از كساني كه ولايت ما را پذيرفته اند و امامت و خلافت ما را قبول كرده اند و معتقد هستند كه دستورات ما در تمام امور واجب و همانند دستورات الهي لازم الا جراء مي باشد؛ ولي در مرحله عمل سست و ضعيف هستند.

و عقيده آن ها نسبت به عمل - در همه جوانب معنوي و مادي - ضعيف است و حقوق ما را رعايت نمي كنند و كردار و اعمال خويش را توجيه مي نمايند.

و فكر مي كنند كه ما از زندگي و از افكار و عقائد آن ها بي اطلاع مي باشيم.

آيا چنين افرادي گمان برده اند كه خداوند، طاعت عده اي از بندگانش را بر ديگران واجب و لازم گردانيده است؟!

و اين عده نسبت به حوادث و رخ دادهاي آسمان و زمين بي اطلاع و ناآگاه هستند؛ و فكر مي كنند كه خداوند سبحان علوم و دانش خود را نسبت به ايشان دريغ و مضايقه نموده است.

و ايشان بر اين عقيده هستند كه ما اهل بيت از آن بي اطلاع هستيم!!

در اين هنگام، يكي از افراد حاضر در مجلس به نام حمران، گفت: يا بن رسول الله! آيا آنچه اميرالمؤمنين علي و نيز دو فرزندش حسن و حسين عليهم السلام انجام دادند و آنچه كه بر سرشان آمد، همه آن ها اراده و خواست خداوند متعال بود؟!

امام محمد باقر عليه السلام در پاسخ او اظهار داشت: چنانچه آن ها از خداوند متعال درخواست مي نمودند، دعايشان مستجاب مي گرديد و خداوند ظلم طاغوتيان را برطرف مي ساخت عمر و حكومت ظالمان پايان مي يافت.

وليكن آنچه ظلم و ستم بر آن ها وارد شد، نه به جهت گناه و معصيت ايشان بود بلكه به جهت مصالح و حكمت هاي ديگري بود - كه انسان هاي عادي از درك آن ناآگاه و عاجزند -.

و ما - اهل بيت عصمت و طهارت و بلكه همه افراد - بايد تابع مصالح و مقدرات الهي باشيم. [1] .