مرحوم كليني و ديگر بزرگان آورده اند:

روزي حضرت ابو جعفر، امام محمد باقر عليه السلام جهت زيارت خانه خدا وارد مسجدالحرام گرديد، در هنگام زيارت و طواف حرم الهي، عده اي از قريش - كه در گوشه اي نشسته بودند - چون نگاهشان به حضرت افتاد، به يكديگر گفتند: اين كيست كه با اين كيفيت عبادت مي نمايد؟

شخصي به آن ها گفت: او محمد بن علي عليهماالسلام امام و پيشواي مردم عراق است.

يكي از آنان گفت: يك نفر را به نزد او بفرستيم تا از او مسئله اي پرسش نمايد.

پس جواني از آن ميان داوطلب شد، و همين كه نزد حضرت رسيد، خطاب به ايشان گفت: بزرگ ترين گناه كدام است؟

امام عليه السلام فرمود: نوشيدن شراب (خمر).

جوان بازگشت، و جواب حضرت را براي دوستان خود بيان كرد.

دوستان به او گفتند: نزد او باز گرد، و همين سؤ ال را دو مرتبه مطرح نما.

بنابر اين، جوان به خدمت امام عليه السلام رسيد، و همان سؤ ال را تكرار كرد، كه بزرگ ترين گناه چيست؟

حضرت فرمود: مگر نگفتم نوشيدن خمر و شراب بزرگ ترين گناه است؛ و سپس افزود: شراب عقل اراده انسان را ضعيف و بلكه نابود مي كند؛ و پس از آن كه عقل زايل گشت، شخص مرتكب اعمالي چون زنا، دزدي، آدم كشي، شرك به خدا و... مي شود.

و خلاصله آن كه نوشيدن شراب، كليد تمام بدبختي ها و شرارت ها است؛ و مفاسد آن از هر گناهي بالاتر مي باشد، همانطور كه درخت انگور سعي مي كند از هر درختي بلندتر باشد و بالاتر رود. [1] .