آسايش دنيا و يا سعادت آخرت
ابوبصير آن راوي حديث و از اصحاب صادقين عليهماالسلام، نابينا شده بود؛ روزي محضر مبارك مولايش امام محمد باقر عليه السلام وارد شد و اظهار داشت: يا بن رسول الله! آيا شما وارثان و جانشنان پيامبر خدا هستيد؟
حضرت در پاسخ فرمود: بلي.
سؤ ال كرد: آيا پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وارث علوم همه انبياء عظام عليهم السلام بوده است؟
حضرت فرمود: بلي، او در تمام علوم و فنون وارث تمامي پيامبران الهي عليهم السلام مي باشد.
گفت: آيا شما اهل بيت عصمت و طهارت، نيز در تمام علوم و فنون وارث پيامبر هستيد؟
فرمود: بلي، ما وارث تمامي علوم و فنون او مي باشيم.
سپس افزود: آيا شما توان آن را داريد كه مرده را زنده و مريض را شفا دهيد؟
و آيا از آنچه انسان ها انجام مي دهند و يا در درون خود پنهان دارند، آگاه هستيد؟
امام عليه السلام فرمود: بلي، وليكن تمامي آنچه را كه ما انجام مي دهيم، با إذن و اراده خداوند متعال است.
پس از آن فرمود: اي ابوبصير! نزديك بيا، چون كنار حضرت قرار گرفت، دست مبارك خود را بر صورت و چشم او كشيد كه تمام فضاء برايش نوراني شد و همه چيز را به خوبي مشاهده كرد.
سپس فرمود: آيا اين حالت را دوست داري كه بينا باشي و در قيامت همانند ديگر افراد گرفتار حساب و بررسي اعمال گردي؟
و يا آن كه همان حالت نابينائي را دوست داري و اين كه در قيامت بدون دردسر وارد بهشت گردي؟
ابوبصير عرض كرد: مي خواهم همانند قبل نابينا باشم.
پس امام محمد باقر عليه السلام دستي بر چشم هاي ابوبصير كشيد و به حالت اول بازگشت. [1] .
همچنين آورده اند:
سعد بن عبدالملك بن مروان - كه از بني اميه بود و امام محمد باقر عليه السلام او را سعد الخير مي ناميد - روزي در حالي كه بدنش سخت مي لرزيد و گريان بود، بر امام عليه السلام وارد شد.
حضرت به او فرمود: اي سعد! اين چه حالتي است كه در تو مشاهده مي كنم؟! چرا گريان هستي؟
سعد اظهار داشت: چرا ترسناك و گريان نباشم و حال آن كه من از خانواده و از شجره اي هستم كه در قرآن مورد لعن و غضب پروردگار قرار گرفته اند.
امام باقر عليه السلام فرمود: اي سعد! غمگين مباش، چون كه تو از آن ها نيستي، تو بر حسب ظاهر منسوب به بني اميه هستي؛ ولي در حقيقت از ما مي باشي.
و سپس حضرت افزود: مگر اين آيه شريفه قرآن را نشنيده اي كه خداوند متعال از قول حضرت ابراهيم عليه السلام مي فرمايد:
«فمن تبعني فإنه مني» يعني؛ هركس - از هر طائفه و خانواده اي كه باشد - اگر از من تبعيت و پيروي كند از من و با من خواهد بود. [2] .
پاورقي
[1] بحارالا نوار: ج 46، ص 237، ح 13، اصول كافي: ج 1، ص 470، ح 3، الخرائج والجرائج: ج 2، ص 711، ح 8، إحقاق الحق: ج 19، ص 491 .
[2] اختصاص شيخ مفيد: ص 85، بحارالا نوار: ج 46، ص 337، ح 25.