مرحوم سيد محسن امين در كتاب شريف خود آورده است:

روزي شخص عرب بيابان نشيني به حضور مبارك امام محمد باقر عليه السلام شرف حضور يافت و عرضه داشت: آيا شما خدائي را كه عبادت و ستايش مي نمائي، تاكنون ديده اي؟!

حضرت باقرالعلوم عليه السلام در پاسخ او اظهار داشت: من هرگز چيزي را كه نبينم، اطاعت و عبادت نمي كنم.

عرب بيابان نشين گفت: چگونه او را ديده اي؟!

حضرت فرمود: خدا را با چشم و ديد ظاهري نمي توان ديد؛ وليكن مي توان او را با چشم دل و نيروي درون مشاهده نمود، چون حقايق امور و اشياء به وسيله فهم و شعور دروني درك و تحصيل مي گردند.

و سپس در ادامه فرمايشاتش افزود: خداوند سبحان با حواس ظاهري قابل حس و لمس نيست، او را نمي توان با مردم و ديگر موجودات مقايسه نمود؛ بلكه او به وسيله آيات و نشانه ها شناخته مي گردد، همچنين او به وسيله علامات و حركات جهان طبيعت، قابل وصف و درك مي باشد.

او خدائي است كه مانند و شريكي ندارد و قابل مقايسه با هيچ موجودي نيست. [1] .

حقير گويد: براي خداشناسي به ترجمه و تفسير آية الكرسي و نيز سوره توحيد مراجعه شود.

همچنين براي تشبيه نسبي و تقريب ذهن به اوايل فصل اول كتاب كشكول نفيس: ج 2 مراجعه شود كه مي توان اين جهان را با كالبد جهان بدن انسان و نيز خداوند سبحان را در چند جهت با عقل و روح مقايسه نسبي كرد.