محمد بن مسلم در ضمن حديثي حكايت كند:

روزي در مدينه بيمار بودم، امام محمد باقر عليه السلام توسط غلامش ظرفي كه در آن شربتي مخصوص قرار داشت و در پارچه اي پيچيده بود، برايم فرستاد.

وقتي غلام آن شربت را به من داد، گفت: مولا و سرورم فرموده است: بايد براي درمان و علاج بيماري خود، آن را بنوشي.

هنگامي كه خواستم آن را بنوشم، متوجه شدم كه آن شربت بسيار خوشبو و خنك است.

و چون شربت را نوشيدم، غلام گفت: مولايم فرموده است: پس از آن كه شربت را نوشيدي، حركت كن و نزد ما بيا.

من در فكر فرو رفتم كه چگونه به اين سرعت خوب شدم؟!

و اين شربت چه داروئي بود؟ چون تا قبل از نوشيدن شربت قادر به حركت و ايستادن نبودم.

به هر حال حركت كردم و به حضور امام عليه السلام شرفياب شدم؛ و دست و پيشاني مبارك آن حضرت را بوسيدم؛ و چون گريه مي كردم حضرت فرمود: چرا گريه مي كني؟

عرض كردم: اي مولايم! بر غريبي و دوري مسافت خانه ام از شما و همچنين بر ناتواني خويش گريه مي كنم از اين كه نمي توانم مرتب به خدمت شما برسم و كسب فيض نمايم.

حضرت فرمود: و اما در رابطه با ناتواني و ضعف جسمانيت، متوجه باش كه اولياء و دوستان ما در اين دنيا به انواع بلا و مصائب گرفتار مي شوند، و مؤمن در اين دنيا هر كجا و در هر وضعيتي كه باشد غريب خواهد بود تا آن كه به سراي باقي رحلت كند.

اما اين كه گفتي در مسافت دوري هستي، پس به جاي ديدار با ما، به زيارت قبر امام حسين عليه السلام برو؛ و بدان آنچه را كه در قلب خود داري و معتقد به آن باشي با همان محشور خواهي شد.

سپس حضرت فرمود: آن شربت را چگونه يافتي؟

عرض كردم: شهادت مي دهم بر اين كه شما اهل بيت رحمت هستيد، من قدرت و توان حركت نداشتم؛ وليكن به محض اين كه آن شربت را نوشيدم، ناراحتيم برطرف شد و خوب شدم.

حضرت فرمود: آن شربت دارويي بر گرفته شده از تربت قبر مطهر امام حسين عليه السلام است، كه اگر با اعتقاد و معرفت استفاده شود شفاء و درمان هر دردي خواهد بود. [1] .