مرحوم شيخ صدوق رحمة الله عليه، با سند خود به نقل از حضرت صادق آل محمد عليهم السلام، حكايت فرمايد:

روزي يكي از دوستان و اصحاب پدرم، به نام سدير صيرفي در ماه مبارك رمضان نزد پدرم، حضرت باقرالعلوم عليه السلام شرفياب شد.

پدرم او را مخاطب قرار داد و فرمود: اي سدير! آيا مي داني اين شب ها، چه شب هائي است؟

سدير در پاسخ اظهار داشت: بلي، فدايت گردم، اين شب ها، شب هاي ماه مبارك رمضان است.

پدرم فرمود: آيا قادر هستي كه ده نفر از فرزندان حضرت اسماعيل عليه السلام را در هر شب از شب هاي آخر ماه مبارك رمضان خريداري نموده و آزادشان كني؟

سدير گفت: پدر و مادرم فداي شما باد، امكانات مالي ندارم.

پدرم فرمود: نه نفر، چطور؟

جواب داد: توان ندارم.

پس پدرم يك به يك از تعداد آن ها كم كرده، و سدير همچنان به گفته خويش پايدار بود، تا آن كه در نهايت، پدرم سؤال نمود: آيا يك نفر را هم نمي تواني آزاد كني؟!

سدير پاسخ داد: خير، توان آن را ندارم.

پدرم - حضرت باقرالعلوم عليه السلام - اظهار داشت: آيا نمي تواني هرشب يك مرد مسلمان را ميهمان خود كني تا روزه خود را در منزل تو افطار نمايد؟

سدير گفت: بلي، يا بن رسول الله! دو نفر را مي توانم افطاري دهم.

پدرم - امام محمد باقر عليه السلام - فرمود: منظور من نيز همين بود كه افطاري دادن به يك مسلمان در اين شب ها، معادل با آزادي يكي از فرزندان حضرت اسماعيل است، كه در قيد اسارت باشد. [1] .