ابولبيد بحراني گويد:

روزي در مكه معظمه حضور امام محمد باقر عليه السلام نشسته بودم، كه شخصي وارد شد و عرض كرد: اي محمد بن علي! تو آن كسي هستي كه براي هر چيزي حد و شرايطي مي داني، و نيز براي هر كاري مقرراتي را وضع فرموده اي؟

حضرت فرمود: بلي، من مي گويم، براي هر چيزي خواه كوچك و حقير باشد يا بزرگ و عظيم، خداوند حكيم براي آن شرايط و حدودي را تعيين كرده است.

و هر كسي از آن تجاوز كند، از حد و مرز خداي بزرگ بيرون رفته و كفران كرده است.

آن شخص سؤال كرد: سفره غذا كه كنار آن مي نشنيم، داراي چه حدود و شرايطي است؟

امام عليه السلام فرمود: حد و مرز سفره غذا آن است كه چون خواستي شروع نمائي، به نام خدا شروع كني، و چون سفره را جمع كنند، شكرش را به جا آوري، و آنچه از غذاها اطراف آن ريخته باشد، جمع كني و تناول نمائي.

آن شخص عرض كرد: حدود ظرف آب چيست؟

فرمود: اين كه اگر لبه ظرف آب شكسته باشد، از آن آب نياشامي؛ چون كه آن قسمت، محل تجمع ميكروب ها است.

و چون خواستي ظرف آب را بر دهان بگذاري و بياشامي، اول نام خداي مهربان را بر زبان جاري نما، و پس از آن كه آب را آشاميدي، شكر و سپاس خدا را انجام ده.

و همچنين سعي نمائي آب را يك نفس و يك دفعه نياشامي، بلكه سه دفعه؛ و با سه نفس آب را بياشام، كه اين گونه گواراتر و سودمندتر خواهد بود. [1] .