مرحوم شيخ طوسي، راوندي و ديگر بزرگان، به نقل از ابو بصير حكايت كند:

روزي به محضر مقدس امام محمد باقر عليه السلام شرفياب شدم و لحظاتي بعد از آن، حمران نيز به همراه بعضي از افراد وارد شد و به حضرت خطاب كرد و گفت: يابن رسول الله! عكرمه در سكرات مرگ قرار گرفته است.

ابوبصير گويد: عكرمه با خوارج هم عقيده بود و خود را از امام محمد باقر عليه السلام رهانيده بود.

حضرت با شنيدن سخن حمران، از جاي خود برخاست و فرمود: مرا مهلت دهيد تا بروم و بازگردم؟

گفتيم: مانعي نيست.

لذا امام باقر عليه السلام حركت نمود و رفت و پس از گذشت لحظاتي دوباره مراجعت نمود و اظهار داشت:

چنانچه پيش از آن كه عكرمه، جان از جسدش مفارقت كند، او را درك مي كردم، كلماتي را به او تعليم و تلقين مي نمودم كه برايش بسيار سودمند و نجات بخش مي بود؛ وليكن موقعي بر بالين او رسيدم كه تمام كرده و جان از بدنش ‍ خارج گشته بود.

ابوبصير افزود: به حضرت عرض كرديم: فدايت گرديم، آن كلمات چيست تا ما از آن ها براي خود و ديگران بهره گيريم؟

فرمود: همان كلماتي است كه شماها بر آن معتقد هستيد.

و سپس افزود: هرگاه بر بالين شخصي قرار گرفتيد كه احتمال مرگ براي او مي دهيد، او را بر شهادت و اقرار به «لااله الاالله، محمد رسول الله» و نيز بر ولايت و امامت ما - اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام - تلقين كنيد، كه از جهاتي براي او سودمند و نجات بخش خواهد بود. [1] .