مرحوم شيخ كليني و ديگر بزرگان آورده اند:

روزي عده اي از دوستان و شيعيان حضرت ابوجعفر، امام محمد باقر عليه السلام به ملاقات آن حضرت شرف حضور يافتند.

چون وارد اتاق شدند و نشستند، متوجه گشتند كه يكي از كودكان امام عليه السلام سخت مريض و ناراحت است و حضرت غمگين و اندوهناك مي باشد؛ به طوري كه لحظه اي قرار و آرام ندارد.

با خود گفتند: چنانچه مسئله و حادثه اي براي اين كودك بيمار پيش آيد، آيا امام عليه السلام با اين بي تابي كنوني كه دارد، چه خواهد كرد.

پس از گذشت لحظاتي، صداي ناله و شيون از درون خانه به گوش رسيد و حضرت حركت نمود و از نزد حضار خارج شده و به درون منزل رفت.

و چون مدتي كوتاه گذشت، امام عليه السلام با حالتي رضايت بخش و در ظاهر شادمان، به داخل اتاق مراجعت نمود.

تمامي افراد حاضر در مجلس، از اين جريان متعجب شده و گفتند: يابن رسول الله! همه ما فدايت گرديم، ما ترسيديم كه مبادا حادثه اي پيش آيد و شما بي تاب و اندوهناك گرديد!

حضرت فرمود: چنانچه مرض و ناراحتي براي يكي از ما - اهل بيت عصمت و طهارت - پيش آيد، دوست داريم كه با لطف خداوند مهربان، مرض برطرف گشته و بيمار شفا يافته و تندرستي خود را باز يابد.

ولي اگر حادثه اي پيش آمد و مقدرات الهي فرا رسيد، تسليم رضا و تقدير الهي خواهيم بود. [1] .