ابن شهرآشوب در كنار مناقب [1] مي نويسد امام پنجم معتدل القامه داراي چهره جذاب و موهاي مجعد رنگ گندم گون - خالي هاشمي بر گونه داشت و خال سرخ رنگي بر بدن سفيد مناسب الاعضاء خوش صدا و گردن سفيد بود.

جابر جعفي به اسناد معتبر در كتب فريقين روايت كرده كه پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم فرمود:

يا جابر ستدرك رجلا من اهل بيتي اسمه اسمي و شمائله شمائلي يبقر العلم بقرا.

بزودي مردي از خاندان مرا ملاقات مي كني كه نامش نام من و صورتش مانند چهره من و او كسي است كه علم را مي شكافد همانطور كه گاو زمين را با خيش مي شكافد.



[ صفحه 164]



امام پنجم دائم الحزن بود زيرا چهار سال داشت كه واقعه كربلا را ديد دائما اشك مي ريخت خاصه چون پدر و مادرش را بيشتر گريان و محزون مي ديد - پيشانيش از كثرت سجده پينه كرده بود - چشمان او از كثرت اشك آب آلود بود - او مجسمه تواضع و ادب بود - او معدن علم و فضيلت بود - امام پنجم از صدقات و موقوفات جدش و پدرش املاك و مزارع بسياري در مدينه داشت و خود مستقيما بالاي سر املاك مي رفت و با رعاياي خود تشريك مساعي مي فرمود و هر چه بدست مي آمد انفاق در راه خدا مي كرد - بفقرا و ايتام و بينوايان مدينه داد.

در كتاب فصول المهمه [2] در ذيل كرم و سخاوت امام پنجم مي نويسد صدقات آن حضرت بر مردم از 500 درهم تا هزار درهم كمتر نبود.

شاعر امام محمد باقر كميت و سيد حميري و دربانش جابر جعفي بود نقش خاتمش اين بود رب لا تذرني فردا و ثعلبي در تفسير مي نويسد نقش خاتمش اين بود:



ظني بالله حسن

و بالنبي المؤتمن



و بالوصي ذي المنن

و بالحسين و الحسن [3] .