زندگاني علمي در دوره اموي بيشتر بر محور ادبيات دور مي زد و داراي يك عصبيت عربي بود.

ادب و آداب عربي قالب معاني اسلامي بود و به جاي نقل داستانهاي ملي و قومي دوره جاهليت داستانهاي تاريخي و سياسي و فتوحات اسلامي و ظروف معاني و فضايل گرديد.

نقل حديث و طب از كشور ايران به اروپا و از سوريه به مصر و افريقا نقل شد - در خطابه و فن سخنوري سبك خاصي پيدا كرد و نشر كتاب توسعه يافت و علوم و فنون علاوه بر قرآن و حديث تدوين و تأليف و تصنيف مي شد و بيش از هر چيز شعر و ادبيات لفظا و معنا سبكي خاص پيدا كرد و از مدح و هجو بيرون رفته بيشتر روي مباحث فضل و كمال و تاريخ و سياست دور مي زد. [1] .