حضرت امام جعفرصادق عليه السلام مي فرمايد:

روزي پدرم مرا طلبيد و گفت: جمعي از اهل مدينه را حاضر كن.

چون ايشان را حاضر كردم، فرمود: اي جعفر، چون من به عالم بقا رحلت كنم، مرا غسل بده و كفن كن در سه جامه (كه يكي رداي حبره بود كه نماز جمعه در آن مي كردند و ديگري پيراهني بود كه خود مي پوشيدند). و فرمود: عمامه بر سر من ببند، و عمامه را از جامه هاي كفن حساب مكن. و براي من زمين را شق كن به جاي لحد، زيرا كه من فربهم و در زمين مدينه براي من لحد نمي توانند ساخت، و قبر مرا چهار انگشت بلند كن و آب بر قبر من بريز.

آنگاه اهل مدينه را گواه گرفت. چون ايشان بيرون رفتند، گفتم: اي پدر بزرگوار، آنچه فرمودي به عمل مي آوردم و احتياج به گواه نبود.

حضرت فرمود: اي فرزند، اين گواه را گرفتم كه بدانند تويي وصي من، و در امامت با تو منازعه نكنند. [1] .

امام جعفرصادق عليه السلام فرمود كه پدرم گفت: اي جعفر، از مال من وقفي بكن براي ندبه كنندگان كه ده سال در مني در موسم حج بر من گريه كنند و رسم ماتم را تجديد نمايند و بر مظلوميت من زاري كنند. [2] .



[ صفحه 208]