جابر در مدينه در حضور مردم مي گفت: پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) به من فرمود: تو يكي از فرزندان مرا درك خواهي كرد، نام او نام من، و شمائلش شمائل من است، دانش را به خوبي مي شكافد، و نقش بزرگي در دانش خواهد داشت.

داستانهايي از ديدار او با امام باقر (عليه السلام) در كوچه هاي مدينه، آن زمان كه امام، كودكي خردسال بودند نقل شده است. و در اين رابطه رواياتي چند وجود دارد. البته اين يكي از ويژگيهاي آن حضرت در آن زمان و در آن جامعه به حساب مي آيد. چرا كه اين مطلب راجع به امامان ديگر بعد از امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) ديده نشده است، البته رسول خدا (صلي الله عليه وآله) امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) را مستقيما خود معرفي نمود چون در زمان آن حضرت زندگي مي كردند. اما امامان ديگر به صورت كلي از سوي پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) شناسانده شده اند، و اين دسته روايات با چند واسطه از پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) نقل شده است كه امامان (عليهم السلام) دوازده نفرند و نامهايشان چنين است. اما اين كه شخصي از پيامبر (صلي الله عليه وآله) سخني بشنود و تا دوره ي امامان زنده بماند و يك امام مشخص را به مردم معرفي كند، اين فقط براي امام باقر (عليه السلام) محقق شده است، و تعريف هاي ديگري كه درباره ي امامان ديگر آمده است به صورت روايتي با واسطه هاي متعدد از رسول خدا (صلي الله عليه وآله) رسيده است.

پس اين مسئله كه اين صحابي در ميان مسلمانان زندگي كند و از عزت و احترام و ستايش آنان برخوردار باشد، آن گاه با امام باقر (عليه السلام) همدوران شود، و سپس اين مسئله را در مقابل چشم مردم و بين قشر علمي مدينه كه اول مركز علمي دنياي اسلام بود مطرح كند، و در نتيجه مردم جايگاه امام باقر (عليه السلام) را از زبان جابر بن عبدالله انصاري بشناسند در حالي كه او هنوز كودكي بود كه در كوچه هاي مدينه مي زيست، اين يكي از مسائل بسيار مهم در جايگاه امام باقر (عليه السلام) به شمار مي آيد.