ابي بكر حفري مي گويد: يكبار امام باقر عليه السلام را به شام به نزد هشام بن عبدالملك بردند. قبلا هشام بن عبدالملك به درباريان خود گفته بود، وقتي كه كه من از سرزنش امام باقر عليه السلام دست كشيدم شما شروع به سرزنش كنيد. وقتي كه امام باقر عليه السلام داخل شد با دست اشاره به همه نمود و فرمود: سلام بر همه ي شما، آنگاه آن حضرت نشست. هشام از اينكه امام باقر عليه السلام او را به عنوان خليفه سلام نكرده و بدون اجازه نشسته، بسيار خشمگين شده و گفت: «محمد بن علي» چه شده كه پيوسته يكي پس از ديگري خروج مي كنيد و اختلاف به وجود مي آوريد و مردم را به پيشوايي خود دعوت مي كنيد. خيال مي كنيد امام هستيد با اينكه علم و اطلاعي نداريد. هشام از اين قبيل حرفها زد و همين كه ساكت شد، ديگر درباريان، يكي يكي شروع به سرزنش نمودن امام كردند. پس از اندك مدتي امام باقر عليه السلام از جاي خود حركت نموده و فرمود: شما چه تصور مي كنيد و هدف شما از اين كارها چيست؟

هدايت همه ي ملت عرب به وسيله ي خانواده ي ما انجام گرفت و به وسيله ي ما كار شما پايان مي پذيرد. اگر شما يك قدرت زودگذري داريد ما را سلطنتي طولاني است.



[ صفحه 150]



بعد از حكومت ما، ديگر حكومتي نخواهد بود. زيرا ما اهل عاقبت هستيم و خداوند مي فرمايد:

«و العاقبه للمتقين» [1] .

«عاقبت از آن پرهيزكاران است.» [2] .