روزي حضرت باقر عليه السلام در مسجد بودند كه ابوحنفيه وارد مسجود شدند و كنار آن حضرت آمد و عرض كرد: اجازه مي دهي كه در كنار شما بنشينم؟ امام باقر فرمود: تو مردي شناخته شده هستي، ميل ندارم در كنار من بنشيني.

ابوحنفيه به سخن امام توجهي نكرده، در كنار امام نشستند و به امام باقر معرض كرد: آقا شما امام هستي؟

امام باقر عليه السلام فرمود: خير.

ابوحنفيه گفت: گروهي در كوفه شما را امام مي دانند.



[ صفحه 166]



امام باقر فرمود مي گويي چه كار كنم.

ابوحنفيه گفت: شما نامه اي به آنها بنويس و به آنها اطلاع بده كه امام نيستي!

امام باقر عليه السلام فرمود: آنها گوش نمي كنند و دليل آن اين است كه آنهايي كه حاضرند در اينجا گوش به حرف من نمي دهند، مردم كوفه كه غايب هستند. من همين حالا به تو گفتم در كنار من ننشين، اما تو نشستي، بقيه ي مردم هم همينطور. اگر من بنويسم از من اطاعت نخواهند كرد. در اينجا ابوحنفيه نتوانست حرفي بزند. [1] .