جابر جعفي مي گويد: امام باقر عليه السلام به من فرمود: همانا برادر من زيد بن علي خروج مي كند و كشته مي شود و او بر حق است، پس واي بر آن كس كه ترك ياريش كند، و واي بر آن كس كه با او جنگ كند و واي بر آن كس كه با او بجنگد و او را بكشد.

جابر مي گويد: چون زيد بن علي تصميم به قيام گرفت به وي گفتم: من از برادرت شنيدم كه چنين و چنان گفت. پس زيد به من گفت:

«يا جابر لا يسعني ان اسكت و قد خولف كتاب الله و تحوكم الي الجبت و الطاغوت، و ذلك اني شهدت هشاما و رجل عنده يسب رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم... فوالله ان لم يكن الا انا و يحي ابني لخرجت عليه و جاهدته حتي افني»

«اي جابر مرا مقدور نيست كه خاموش بنشينم و از كتاب خدا تخلف شود و مخاصمه و محاكمه به جبت و طاغوت برده شود، و من نزد هشام حضور داشتم كه مردي كه نزد هشام بود رسول رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را دشنام مي داد. پس به دشنام دهنده گفتم: واي بر تو



[ صفحه 190]



اي كافر اگر بر تو دست يابم جانت را مي گيرم و در اين هنگام هشام به من گفت: اي زيد كاري به همنشين ما نداشته باش. به خدا سوگند: اگر جز من و پسرم يحيي كس ديگري نباشد بر هشام خروج خواهم كرد و با وي جهاد خواهم كرد تا آنكه هلاك شوم.» [1] .