شافعي مي نويسد محمد بن علي ابوجعفر باقر العلوم و باقر العلم و جامعه و شاهر علمه و رافعه و متفوق دره و واضعه و منمق



[ صفحه 3]



دره و راصعه صفا قلبه و زكا عمله و طهرت نفسه و شرفت اخلافه و عمرت بطاعة الله اوقاته و رسخت في مقام التقوي قدمه و ظهرت عليه سمات الازدلاف و طهارة الاجتباء فاالمناقب تسبق اليه و الصفات تشرف به

نامش محمد و كنيه اش ابوجعفر كه سه لقب داشته باقر العلم - الشاكر - الهادي كه مشهورترين القابش باقر است و از اين جهت او را باقر گفته اند كه بقر به معني شكافنده است چون امام محمد بن علي علوم را از هم شكافت او را باقرالعلوم گفتند [1] .

نام محمد بهترين اسماء آسماني است و وجه تسميه آن براي كثرت حمد بر خالق متعال است و لذا براي اين اسم فضيلت بسيار قائل هستند از آن جمله اين است كه در روايت ابن عباس است اذا كان يوم القيمه نادي منادا لا ليقم كل من اسمه محمد فليدخل الجنه لكرامة سميه محمد صلي الله عليه و آله و سلم و اخبار در فضيلت اسم محمد و دستور به اينكه اسامي فرزندان خود را محمد بگذاريد براي كرامت محمد بسيار است و اين دومين اسم محمد است از خاندان نبوت صلي الله عليه و آله و سلم

درباره كنيه او مي نويسد كنيه را بايد قبل از تولد طفل معين كرد و در هفت سالگي به گوش او و ديگران آشنا ساخت و حضرت امام محمدباقر عليه السلام به كنيه انحصاري ابوجعفر در تمام كتب اخبار مشهور است.

و چنانچه در اخبار اهل بيت عترت و طهارت ديده ايم آنها كنيه و لقب فرزندان خود را قبل از تولد معين مي كردند و اين حاكي از علم و فضيلت نفساني آنها بود در حالي كه مردم عموما لقب را پس از احراز مقام و كنيه را پس از يافتن اولاد وضع مي كردند مثلا چون كسي فرزند قاسم پيدا مي كرد او را ابوالقاسم مي گفتند و چون در علم كامل مي شد او را علامه يا باقرالعلوم مي ناميدند ولي به علم امامت كه از سرچشمه علم نبوت اقتباس شده آنها قبلا كنيه و القاب مي گذاشتند.