ائمه معصومين (ع) علم و دانش خود را به مقتضاي نياز مزاج اجتماع اظهار يا كتمان مي كردند و اين افشاء يا كتمان در اثر كيفيت ظرفيت مردم عصر بود و در سابق هم گفتيم كه گاهي مي شود يك سئوال را كه چند نفر از اصحاب ائمه مي پرسيدند به هر يك بر حسب مقدار ظرفيت و استعداد و رشد عقلي او پاسخ مي دادند نه در مقدار و حقيقت خود موضوع و لذا «عبدالله احد بن مختار از آن حضرت روايت مي كند كه فرمود «لو كان لالسنتكم او كية لحدثت كل امرء بماله و عليه» و كاء بند سر مشك را گويند و وعا ظرف چيزي را نامند اوكيه و اوعيه جمع آن است يعني اگر براي زبانهاي شما بندي باشد كه بتوانيد حفظ اسرار كنيد و مفتاح اوعيه و ظروف قلوب كه زبان است به اختيار خود بگيريد و از آن سود و زيان خود را تشخيص دهيد به شما تمام علوم و مصالح و مفاسد امور را مي آموزم و همه نيك و بد شما را مي گويم كه من عالم به آن هستم ولي شما ظرفيت حفظ آن را نداريد - و لذا كتمان مي كنم.