مه من چو فتنه ديگر

بسرت ز چشم ساحر



كه ز رخ به زلف چون شب

كني آفتاب ظاهر



به چه رو دل پريشان

نكند به زلفت افغان



كه فتاده يك مسلمان

به كف هزار كافر



رخت اي مه معربد

چو ز مي عرق برآرد



صنمي بود كه دارد

به رخ از ستاره ساتر



پي قتل عام دايم

به كفت ز كينه صارم



نه هراست از اعاظم

نه فرارت از اكابر



بنما رخ دلارا

كه خجل شوند و رسوا



پسران سيم سيما

صنمان مه مناظر



ز رخت بديده دل

شده طره تو حايل



چو بطي راه منزل

شب تيره بر مسافر



ز وصال چون تو ياري

نتوان گذشت باري



گر از اين تو عار داري

همه جا مباش حاضر



دل من به چين زلفت

بفكنده طرح الفت



بود ار چه عين كلفت

چو فتد به دام طاير



شب هجرت از بصر چون

بفشانم اشك گلگون



كه دل از تو گشته مجنون

چو ز ليلي بن عامر



نه همين تو را ز مژگان

دل من چو بيد لرزان



كه بود روان شاهان

بهراس از اين عساكر



چو ز خنده آشكارا

شود از لبت ثنايا



به گمان مرا كه افشا

ز عقيق شد جواهر





[ صفحه 177]





به فروغ روي نيكو

بودت دو تار گيسو



چو شهي كه هست با او

دو سياه چرده چاكر



به فنون تركتازي

سزد ار به خويش نازي



كه به يك نگاه سازي

دو هزار فتنه داير



خم طره ات به قامت

ز كلام شه علامت



كه سروده ي در قيامت

سيه است روي فاجر



مه آفتاب مسند

ولي خداي سرمد



وصي نبي محمد

شه دين امام باقر



به زمين ظهور پنجم

به سپهر نور انجم



ز ملك برش تهاجم

پي فيصل اوامر



فلك آيتي ز عزمش

اثري زمين ز جرمش



به طواف كاخ بزمش

ز صفات كعبه فاخر



به درون چرخ اختر

ز شرف بگنجدش فر



چو به ذره مهر انور

چو به قطره بحر ذاخر



به درش ستاره خاشع

چو قضا برأي ساطع



ببرش زمانه خاضع

چو قدر به طيب خاطر



ز جفاي خصم يكره

ننموده شكوه آنشه



به هلاك ما سوي الله

هم اگرچه بود قادر



همه خسروان گدايش

سر چرخ زير پايش



بود آنكه در سرايش

به ملازمت مجاور



لب چشمه بقارو

نكند به عمر خود او



خضرش برد اگر بو

به غبار راه زاير



شه ملك آفرينش

مه آسمان بينش



كه ز علم و فضل و دانش

شده زينت منابر



زهي اي بماسوا شه

كه به مه تو راست خرگه



خهي اي دل تو آگه

ز ضماير و سراير





[ صفحه 178]





تو كدام مظهري هين

كه ز شبهت اي شه دين



پدر زمانه عنين

ام روزگار عاقر



تو شه جهان مداري

تو ولي كردگاري



تو قسيم خلد و ناري

تو هم اولي و آخر



همه صورت و تو معني

همه اسفل و تو اعلي



همه بنده و تو مولي

همه مذنب و تو غافر



ملكا من آن قوامم

كه ز تو بلند نامم



شده كوته از كلامم

سخن اديب صابر



به عطارد ار به نامه

بنگارم اين چكامه



همه را كشد ز خامه

خط نسخ بر دفاتر



من و مدحت تو زين بس

كه نه لايق ثنا كس



هم اگر بود ورا بس

زدوزيد و عمر و شاعر



به كسي روان شادي

چه من آسمان بدادي



شه نكته شيخ رادي

اگرم بدي معاصر



فرح و فر دو عالم

هله تا ز دل برد غم



فرح عدوي تو كم

فرحامد تو وافر



قوام الشعراء يزدي