شيخ مفيد مي نويسد عمرو بن عبيد بر محمد بن علي وارد شد كه او را به سؤالي امتحان كند.

گفت جعلت فداك ما معني قوله تعالي اولم يرالذين كفروا ان السموات و الارض كانتا رتقا ففتقناهما معني اين آيه چيست؟ و منظور در رتق و فتق كدام است.

فقال ابوجعفر (ع) كانت السماء رتقا لا تنزل المطر و كانت الارض رتقا لا تخرج النبات.

فرمود مراد از رتق آسمان اين است كه باران نمي باريد و زمين نبات بيرون نمي داد - و خداوند اين رتق را برطرف فرمود و باران را از آسمان و نبات را از زمين خارج فرمود.

عمرو بن عبيد رفت و برگشت پرسيد معني اين آيه چيست؟ و من يحلل عليه غضبي فقد هوي خداوند كه غضب نمي كند - زيرا غضب مولود غرائز طبيعي مزاج است و خداوند از تركيب و چون و چرا منزه است فرمود مراد از غضب الهي عقاب اوست.

ابونعيم مي نويسد مردي آمد از حكمت اين بيان سؤال كرد كه مي فرمايد اولئك يجزون الغرفة بما صبروا قال عليه السلام علي الفقر في دار الدنيا.

فرمود جزاي صبر صبر در فقر دنيا است چنانچه در قرآن مي فرمايد و جزاهم بما صبروا جنة و حريرا كه مراد صبر در فقر و مصائب دنياست.



[ صفحه 211]