ترديدي نيست كه خانواده نقش اساسي در تربيت فرزند دارد و پرورش صحيح فرزندان بدون توجه جدّي والدين به اين امر مهم و ايجاد فضاي مناسب و آرام براي آن ميّسر نيست. نا بساماني خانواده، اختلاف و نزاعهاي والدين، عدم رابطه صميمي ميان اعضاي خانواده بويژه والدين، فقدان امنيت و آرامش لازم در جامعه كوچك خانواده، تربيت صحيح فرزند را به مخاطره مي اندازد. از اين رو در مبحث حسن خلق در روايات، بيش از هر مورد ديگري در باره خوشرفتاري پدر خانواده با اهلش تأكيد شده است و اين حاكي از آن است كه خوشرفتاري در كانون خانواده اهميت ويژه دارد و آثار مثبت آن فراتر از خوشرفتاري با افراد ديگر است، زيرا در جامعه كوچك خانواده افراد كاملاً باهم در ارتباط هستند و بر يكديگر تأثير مي گذارند و چتر آثار مثبت خوشرفتاري و پيامدهاي سوء بد رفتاري بر سرهمه اعضاء خانواده پهن مي گردد و در يك كلام خوش رفتاري در كانون خانواده آثار تربيتي فراوان و بد رفتاري پيامدهاي سوء بي شمار به همراه دارد.



امام باقر عليه السلام در زمينه اهميت خوشرفتاري در كانون خانواده فرموده است:«... من حسن برّه باهله زيد في عمره»(15)



هركس احساس و ملاطفتش را نسبت به خانواده اش نيكو گرداند عمرش طولاني مي گردد.، در اين حديث شريف تعبير لطيف و ظريف «من حسن برّه» دلالت بر آن دارد كه نه تنها احسان و ملاطفت نسبت به خانواده پسنديده و لازم است بلكه مي بايست براي تأثير بيشتر، اين احسان و ملاطفت به نيكويي و بهترين وجه انجام گيرد.



همچنين در حديث ديگري آن حضرت، كامل شدن اسلام و ايمان، آمرزش گناهان و رضايت خداوند متعال در روز قيامت را از آثار خوشرفتاري با خانواده بر شمرده اند. «اربع من كنّ فيه كمل اسلامه ... و حسن الخلق مع الاهل و الناس»(16)