كليني در كافي از اسماعيل كاتب روايت مي كند كه ابوجعفر در مسجدالحرام بود كه يك دسته از قريش بر او گذشتند ديدند جواني است اطراف او را گرفته اند سؤال و جواب مي نمايند پرسيدند اين جوان كيست؟ گفتند امام اهل عراق است يكي را فرستادند كه برو بپرس بزرگ ترين كباير چيست؟ يكي از قريش آمد گفت يابن عم اكبر كباير و بزرگ ترين گناه چيست؟ فرمود شرب الخمر برگشت پاسخ داد. حضرت امام محمدباقر عليه السلام باز او را خواست فرمود يابن عم فلسفه اينكه گفتم بزرگترين گناه شرب خمر است اين است كه آدم مست و مخمور ميل به زنا پيدا مي كند - و زنا هم خرج فوق العاده دارد چون از راه كسب حلال به دست نمي آيد بايد دزدي كنيد دزدي هم موكول به قتل نفس مي شود و قتل نفس علاوه بر آنكه حرام است داخل در شرك مي گردد و شرك گناهي و ذنب لا يغفر است خداوند در قرآن وعده فرموده همه گناهان را بيامرزد جز شرك به خدا را بنابراين ملاحظه مي فرمائيد يك بار شراب خواري منجر به زنا و سرقت و قتل و شرك مي گردد و از اين جهت امام پنجم فرمود بزرگ ترين گناه شراب خواري است - و اضافه فرمود همان طور كه درخت ريشه مي دواند و به قدرت خود نباتات اطراف را از بين مي برد شراب و آثار وخيم آن صفات فاضله بشري را مي كشد و سموم كشنده اي در فكر ايجاد مي كند.