از سنن اسلام وصيت است كه چون دوران عمر سپري شد حاصل زندگي در قالب كلمات ريخته مي شود و مختارات آن به فرزندان سپرده شده براي آنكه آنها سرمشق زندگي خود قرار دهند.

وصاياي امام باقر عليه السلام مانند ساير ائمه در درجه اول وصيت به فرايض و اجراي احكام و تهذيب نفس و تصفيه باطن و تكامل روح است و الله مي دانيم همان طور كه قرآن خطاب به پيغمبرش مي كند ولي منظور همه مخلوق او هستند و بايد اوامر آسماني را به كار بندند وصاياي ائمه هم به صورت ظاهر به فرزند است ولي در باطن به همه مردم است تا راه تكامل پويند و لذا در اين وصيت خطاب به فرزند است تا به فرزندان روحاني برسد.

قال (ع) يا بني الا تطهر قميصك فذهب فضننا ان توبة قد اصابه شي ء فرجع



[ صفحه 407]



فقال انهن هكذا فقلنا جعلنا فداك ما القميصه قال كان قميصه طويلا فامرته ان يقصره ان الله عز و جل يقول و ثيابك فطهر.

شيخ حر عاملي در وسايل الشيعه نقل مي كند كه جمعي از اصحاب حضور امام پنجم بودند كه فرزندش جعفر وارد شد امام فرمود اي فرزند چرا پيراهن خود را پاك نمي كني ما گمان كرديم به پوشاك وي چيزي ريخته رفت و برگشت پيراهن را به حال اول ديديم گفتيم فدايت شويم موضوع پيراهن چه بود؟ فرمود پيراهن او دراز بود فرمانش دادم تا كوتاه كند چرا كه خداي تعالي فرموده جامه ات را پاك كن.

در خبر ديگر نقل شده كه فرمود: قصروا ثيابكم لاتقي و ابقي و انقي لباس خود را كوتاه كنيد تا پاكيزه بماند و دوام يابد روي زمين نكشد و از آلودگي و پليدي ها مصون باشد.

در روايت ديگر فرموده مراد لباس تقوي مي باشد كه بايد انسان لباس تقواي خود را بالا بگيرد تا آلوده نگردد و به لوث كدورات عالم طبع و پليدي هاي ماده تماس و اصطكاك نيابد - از معاشرت ناجنس مصون و محفوظ گردد - از ارتكاب منهيات در امان باشد در هر حال لباس چه لباس ظاهر باشد يا لباس باطن بايد كوتاه به معني آلوده نشدن باشد و در هر حال بايد پاكيزه و مصون بماند.