افرادي كه درآمد زياد نداشتند و به قول امام خميني قدس سره «از پابرهنگان بودند» مخلص ترين ياران پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله شمرده مي شدند. آنها از ديار خود دل كنده، به خدا دل بسته بودند، در ميدانهاي كارزار از جان مايه مي گذاشتند و وقت نداشتند تا دنبال منافع شخصي و سفرهاي تجارتي بروند و براي خود كاخ بسازند. لذا خداوند منّان به مسلمانان دستور داده بود تا به اين دسته از برادران خويش كمك مالي كنند. در همين زمينه در قرآن مي خوانيم:



(انفاق شما، مخصوصاً بايد) براي نيازمنداني باشد كه در راه خدا در تنگناي (اقتصادي) قرار گرفته اند، نمي توانند مسافرت (تجارت) كنند. و ناآگاهان آنها را، از شدت خويشتن داري، بي نياز مي پندارند، اما آنها را از چهره هايشان مي شناسي و هرگز با اصرار از مردم چيزي نمي خواهند؛ و هرچيز خوبي را در راه خدا انفاق كنيد، خداوند از آن آگاه است.(17)



امام باقر عليه السلام فرمود: اين آيه درباره «اصحاب صُفّه» نازل شده است. كنار مسجدِ (پيامبر صلي الله عليه و آله ) روي صفّه اي (سكوي بزرگي) جاي داشتند... و خداوند به مردم دستور داد از كمك به اين دسته از برادران خود دريغ نورزند. آنها نيز چنين كردند.(18)