اين نمونه ها بيانگر آن است كه امام باقر (عليه السلام) نه تنها هيچ گونه سازش و ارتباطي با خلفا و طاغوتيان نداشت بلكه در هر فرصت مناسبي اعتراض خود را نسبت به آنها آشكار مي ساخت و تاكتيك ها و تقيه امام (عليه السلام) نسبت به حفظ شاگردانش حكايت از آن دارد كه طاغوتها از روش و شيوه آن حضرت هراسناك بودند از اين رو او و شاگردانش را با تحديد و ضرب و شتم در سانور و خفقان قرار مي دادند اگر امام باقر (عليه السلام) به آنها كاري نداشت در سياست دخالت نمي كرد چنين وضعي هرگز پيش نمي آمد امام در عين حال با انقلاب فرهنگي و تعقيب نهضت فكري تشيع سرخ علوي به مبارزه خود ادامه مي داد تا آنكه او را به شهادت رسانيد وجود با بركت امام (عليه السلام) و تشكيل حوزه علميه و تربيت شاگردان و زنده كردن فقه تشيع و به جريان انداختن خط فكري شيعه و روش و حركات مستقل او در مدينه گرچه جنگ گرم و مبارزه علني با دستگاه طاغوتي هشام ابن عبدالملك نبود ولي همه آن برنامه ها نشانگر رويارويي جدي امام باقر (عليه السلام) با دستگاه طاغوتي هشام بن عبدالملك (همين خليفه اموي) بود سرانجام هشام نتوانست وجود حضرت باقر (عليه السلام) را تحمل كند تصميم گرفت آن حضرت را با وضعي اهانت آميز از مدينه به شام تبعيد نمايد.



[ صفحه 59]