در اين شماره از پنجمين اختر فروزان آسمان امامت، هفتمين گوهر عرش عصمت، شكافنده و تبيين كننده ي علوم اسلامي، حضرت امام باقر عليه السلام سخن گفته ايم، امامي كه سراسر زندگيش نور بود، و همه ي لحظات عمر با بركتش، در راه ارشاد و هدايت انسانها به پايان رسيد.

امامي كه از زمينه سازي هاي پدرش امام سجاد عليه السلام در راستاي معرفي مكتب تشيع، و مبارزه با طاغوتها، بهره برداري بسيار كرد، و با تربيت شاگردان برجسته، و تبيين فقه ناب اسلام و اهل بيت عليهم السلام، بزرگترين قدم را براي شناسايي تشيع و مكتب اهل بيت عليهم السلام برداشت.

او در سن چهار سالگي در كربلا و ماجراي عاشوراي حسيني حضور داشت، و در سفر كوفه و شام، همراه پدر، همه ي ماجراها را مي ديد، و بر اساس فرهنگ عاشورا تربيت شد.



[ صفحه 10]



او تجسمي از ارزش هاي والاي انساني، و كمالات اخلاقي بود و همه ي لحظه هاي زندگي درخشانش، درس هاي بزرگ انساني را الهام مي بخشيد.

روزي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم از او ياد و تجليل فراواني نمود. جابر بن عبدالله انصاري مي گويد: از شخص رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم شنيدم فرمود:

انك ستدرك رجلا مني اسمه اسمي، و شمائله شمائلي، يبقر العلم بقرا:

«اي جابر! تو به مردي از خاندان من مي رسي كه همنام و هم شكل من است. علم را مي شكافد و تفسير و توضيح مي دهد.» [1] .

در فرازي از وصيت نامه حضرت امام خميني (ره) چنين مي خوانيم:

«ما مفتخريم باقرالعلوم عليه السلام كه بالاترين شخصيت تاريخ است، و كسي جز خداوند تعالي و رسول صلي الله عليه و آله و سلم و ائمه ي معصومين عليهم السلام مقام او را درك نكرده و نتوانند درك كرد، از ما است.» [2] .