امام باقر عليه السلام دوران نوجواني را مي گذرانيد و هنوز به مقام امامت نرسيده بود، جابر بن عبدالله انصاري نزد آن حضرت مي آمد و احترام شاياني به آن بزرگوار مي نمود.

با اينكه جابر از مسلمانان پيشتاز مدينه بود، و قبل از هجرت پيامبر صلي الله عليه و آله در سرزمين مكه به اسلام گرويد، سپس در مدينه (تمام ده سالي كه پيامبر صلي الله عليه و آله در مدينه زيست)، از نزديكان آن حضرت به شمار مي رفت و آنچه لازم بود از پيامبر صلي الله عليه و آله آموخته بود، در عين حال نزد امام باقر عليه السلام (آن هم قبل از امامت امام باقر، در دوران نوجواني آن حضرت) مي آمد و كسب علم و فيض مي كرد.

جابر به قدري شيفته ي محضر امام باقر عليه السلام شده بود كه صبح و عصر براي كسب علم و كمال نزد آن حضرت مي آمد، ولي مردم ناآگاه مدينه كه توجه به اسرار و مقامات نداشتند، از كار جابر تعجب مي كردند و به فرموده ي امام صادق عليه السلام آنها مي گفتند:

وا عجباه! لجابر يأتي هذا الغلام طرفي النهار و هو آخر من بقي من اصحاب رسول الله:

«شگفتا از كار جابر، كه هر روز بامداد و عصر نزد اين كودك مي رود (و كسب علم مي كند) با اينكه او آخرين نفر از اصحاب و ياران نزديك رسول خدا صلي الله عليه و آله است كه باقي مانده است؟!» [1] .



[ صفحه 21]