هنگامي كه امام سجاد عليه السلام در بستر بيماري و رحلت قرار گرفت، زنبيل يا صندوقي را كه نزدش بود، بيرون آورد، امام باقر عليه السلام را طلبيد و آن صندوق را به او داد و فرمود: «اين صندوق را به تو سپردم، آن را با خود ببر.» چهار نفر كمك كردند، و هر كدام، يك طرف صندوق را گرفته و آن را به خانه ي امام باقر عليه السلام انتقال دادند.

هنگامي كه امام سجاد عليه السلام از دنيا رفت، برادران امام باقر عليه السلام نزد آن حضرت آمده و گفتند: «آنچه در ميان صندوق بود، از آن همه ي برادران است، بنابراين بهره و نصيب ما را بده.»

امام باقر: سوگند به خدا، شما هيچ گونه بهره اي در آن صندوق نداريد، اگر بهره اي مي داشتيد، پدرم حق شما را مي داد، و همه ي آن را



[ صفحه 24]



به من نمي سپرد، در آن صندوق سلاح رسول خدا صلي الله عليه و آله (كه نشانه ي صدق امامت است) وجود داشت.

در روايت ديگر آمده: امام سجاد عليه السلام هنگام شهادت، به فرزندانش كه در كنار بسترش بودند، متوجه شد، و سپس در ميان آنها به امام باقر عليه السلام توجه خاص نمود و فرمود: «اي محمد! اين صندوق را به خانه ي خود ببر.»

روايت كننده گويد: «در آن صندوق، درهم و دينار نبود، بلكه آن صندوق پر از علم و دانش بود.» [1] .