جالب اين كه امام باقر عليه السلام با «نافع بن ازرق» (پدر عبدالله كه در مناظره ي قبل ذكر شد) يكي از رؤساي خوارج نيز مناظره اي در اين راستا داشت، به او فرمود: وقتي كه به اين خوارج مي گويي چرا دوري از اميرمؤمنان علي عليه السلام را روا دانسته ايد؟ مي گويند: «علي عليه السلام در دين خدا به حكميت تن در داد، با او مخالفت كرديم و او خون نياكان و هم مسلكان ما را ريخت.» به آنها بگو، خداوند در قرآن دستور داده كه دو نفر را در اصلاح بين دو خاندان در مورد اختلاف زناشويي، حكم و داور قرار دهيد. (فابعثوا حكما من اهله و حكما من اهلها) [1] و رسول خدا در ماجراي كارشكني يهود بني قريظه، «سعد بن معاذ» را حكم قرار داد، و داوري او را پذيرفت، آيا نمي دانيد كه اميرمؤمنان علي عليه السلام در ماجراي حكمين (ابوموسي و عمروعاص) به آنها فرمان داد كه مطابق قرآن حكم كنند، و شرط كرد كه داوري بر خلاف قرآن، رد مي شود، خوارج چگونه مي توانند جواز تعيين چنين حكميت را با اين شرط كه خلاف قرآن نباشد، انكار كنند؟!

نافع بن ازرق آن چنان تحت تأثير بيان منطقي امام باقر عليه السلام قرار گرفت كه گفت: «سوگند به خدا، اين سخني است كه هرگز گوشم آن را نشنيده و به فكرم خطور نكرده است، و اين سخن به خواست خدا، حق است.» [2] .



[ صفحه 61]